Pijn als alarm signaal.

 

ìMijn man heeft enorme pijn in zijn buik. We hebben de hele nacht niet geslapen. Is er vandaag nog een gaatje op het spreekuur?î Ik hoor de ongerustheid in de stem van mevrouw Adema. Die belt niet voor niets. Ze is de kloek in haar gezin, en dan op de goede manier. Niets ontsnapt aan haar oog, haar man en kinderen voelen zich veilig onder haar liefdevolle en zorgzame blik. Nu is het kennelijk niet pluis. Ik maak een gaatje, en even later zie ik meneer Adema op het spreekuur. ìU weet wel, ik kom niet vaak. Maar dit is niet te houden. Stekende pijn links in mijn buik! Ik lig te rollen van de narigheid!î  Ik kijk zijn buik na, en maak me zorgen om zijn vermoeide gezicht. ìWe kijken de urine na, om te zien of er een niersteentje zitî, zeg ik, en geef een glazen kan mee, zodat hij die vullen kan in het toilet. Mijn assistente kijkt het na: Geen bloedcellen in de urine, dat maakt de kans op een niersteen onwaarschijnlijk! Ik besluit een echo te maken, gelukkig kan dat op korte termijn. Een kleine week later hebben we de uitslag: geen stenen, wel wat vocht in de bovenbuik. Dat is gek, waar komt dat vandaan. Als ik de internist bel, heeft hij snel een afspraak. Meneer Adema gaat helemaal door de molen. Aanvankelijk vinden ze niets, tot hij ziek wordt, afvalt en de pijn toeneemt. De internist besluit een scan te maken en vindt dan toch een kwaadaardig proces in de alvleesklier. Het was aanvankelijk niet te zien, omdat de plek achter de maag lag op de echo. De scan lost alle raadsels op. Machteloosheid en verdriet bij de dokters, maar vooral bij de patiÎnt en zijn gezin. Het is niet eerlijk, kanker van de alvleesklier heeft een slechte prognose. Genezing is eigenlijk uitgesloten. Hoe maak je nog wat van je leven en benut je de tijd die je hebt met elkaar?  Eerst moeten ze zelf van de schok bekomen, dat kost tijd. De goede band in het gezin is hun redding. Vrienden en bekenden staan als een warme jas om hen heen. Nog onder de indruk van wat ik net heb gehoord zie ik de volgende patiÎnt met klachten. Pijn rechts in de buik, ook aan het afvallen. Weer doe ik bloedonderzoek, en vraag ik  onderzoek aan. Maar voor hij toe is aan zijn foto krijgt hij ës avonds felle pijn en koorts. Via de doktersdienst wordt hij met spoed opgenomen. Een ontsteking van de galwegen, en niet gering ook. Meneer de Vries is niet de jongste meer, maar een heel vitale man, die midden in het leven staat. Een man van rond de zestig heeft meer kans op een carcinoom van de darmen. Maar het geluk is met hem, deze keer is het geen kanker. Hij is wel heel ziek, twee weken aan het infuus. Hij trekt echt een jasje uit! Als ik hem opzoek staan zijn ogen al weer liefdevol plagerig als hij naar zijn vrouw kijkt. Dat stelt me gerust, hij komt er wel. ìTijd nemen hoor, om te herstellen!î, zeg ik als ik weg ga. ìDaar zorg ik wel voorî, zegt zijn vrouw. Ik voer hem wel weer bij!î Deze buikpijn was ook een alarm signaal, de lab waarden waren niet afwijkend, maar het broeide in zijn buik!  Mevrouw van Tienen heeft obstipatie. ìDokter, het is een crime! Ik slik lijnzaad, drink ís morgens een pot thee. Probeer gezond te eten, maar mijn ontlasting blijft een grote ellende. Mijn buik groeit, terwijl ik nauwelijks eet. Hoe kan dat nou?î Mevrouw van Tienen is vijf en zeventig. Die wordt niet meer dik van veel eten, die tijd is voorbij. Als ik haar buik onderzoek maak ik me weer zorgen. De buik is zo bol. Bij het maken van de echo van de buik, die weer met spoed gedaan wordt, ziet de echoscopist een afwijkende linker eierstok. Hij belt en stelt me voor haar direct door de gynaecoloog te laten zien. Ik ben blij met zijn voorstel, dit moet uitgezocht worden. De gynaecoloog belt even later: er is een afklemming van de darm door een grote kyste bij de eierstok. Dat wordt opname en operatie. Een dame van deze leeftijd heeft kans op eierstok kanker, maar gelukkig is dit niet het geval. Toch bleef ze lang tobben met alle huismiddeltjes. Als de klachten te lang duren, en het ontlastingspatroon verandert zonder duidelijke oorzaak, is waakzaamheid geboden. Mevrouw van Tienen komt goed door de operatie. Als ik haar opzoek in het ziekenhuis heeft ze weer praatjes voor tien. ìIk ben zo blij, u weet het niet half! Wat zat ik in mijn rats. Gelukkig teken ik nog even bij!î Drie mensen in een week, allemaal buikpijn. Maar de oorzaak lag op een volledig ander terrein. En de prognose is helaas niet voor allen even goed. Pijn als alarm signaal, geef er aandacht aan en kom op tijd langs op het spreekuur!

 

Marieke van Schie

4 februari 2007