Onrust is niet altijd ADHD

Terwijl ik bezig ben met zijn spreekuur hoor ik Daan boven alles uit. Hij schreeuwt en roept, ik hoor geluid van speelgoed en dan even een kleine pauze. Hij is nog niet aan de beurt, als ik de volgende patient binnen roep. Maar hij komt enthousiast binnen lopen, zodat ik hem tegen moet houden. ìEven wachten Daan, je bent zo aan de beurt!î Kindertjes  kunnen moeilijk wachten, dat weet ik uit ervaring. Als jonge moeder had ik bij mijn huisarts ís middags een afspraak. In die tijd was het gebruikelijk dat de dokter zijn spreekkamer boven had. De wachtkamer was gelegen in het kamertje boven de hal, het was klein. Er konden precies acht stoelen staan. Toch was er inloop spreekuur, tussen twee en drie uur ís middags. Ik had de beide kinderen op schoot, in zoín kleine ruimte was er geen plaats voor een speelhoekje. Toevallig zat ik naast een mevrouw met een mooie witte wollen jurk. Het wachten duurde te lang voor mijn kinderen, ondanks een boekje dat ik had meegenomen om voor te lezen. In een onbewaakt moment stapte een van de twee van mijn schoot af en schuurde met zijn voeten langs de jurk van mijn buurvrouw: een zwarte vlek. Wat een narigheid. Ik maakte mijn excuus, maar zat niet meer op mijn gemak! ìLater doe ik dat andersî, dacht ik. Niet wetende dat ik een praktijk zou krijgen met een prachtige ruime wachtkamer. Daar was ik heel blij mee, en de ouders van de kinderen ook. In het algemeen lukt het aardig om de wachttijd te overbruggen, in het  inloop spreekuur ís ochtends vroeg  worden ze met voorrang geholpen, als ze voor acht uur op de praktijk zijn. Maar Daan kwam pas tegen halfnegen. Zijn vader bracht eerst zijn dochtertje naar school. Dan is het wachten onvermijdelijk. De geluiden zwollen aan, dus vroeg ik toestemming in de wachtkamer om Daan met voorrang te mogen helpen. Allemaal aardige reacties, vol begrip. ìKom maar Daan, de garage wacht al op jeî, nodigde ik hem uit.  Hij stormt naar binnen, en pakt direct de autootjes, en begint zoet te spelen. ìHij hoestî, zegt zijn vader. ìWe horen hem ís nachts tekeer gaan, hij houdt zijn zusje ook wakker. Kan u even luisteren?î Geen probleem, ik pak mijn stethoscoop. ìNeemt u hem even op schoot?î, stel ik voor. ìKom Daan, even de dokter laten luisterenî, zegt vader. Daan lijkt het niet te horen. ìVoor uit Daan, je moet nu luisteren, neem het autootje maar mee.î Daan wendt zijn rug af, hij heeft er duidelijk geen zin in. Daan is pas drie. ìHij heeft het karakter van zijn grootvaderî, zegt vader en pakt hem op. Dat wordt krijsen. We nemen hem mee naar de onderzoekkamer, op schoot lukt al niet meer. Uiteindelijk kan ik zijn longen beluisteren, hij heeft ook nog een raar plekje op de rug, en het is weer klaar. Terwijl ik een recept schrijf vraag ik of hij thuis ook zo moeilijk luistert. Dat blijkt een probleem, zijn moeder kan hem al niet meer de baas. Daarom komt zijn vader naar het spreekuur. ìMijn vrouw is een schatî, zegt hij. ìMaar ze is veel te lief. Ze geeft hem de hele dag zijn zin, loopt maar achter hem aan. Ik zet nog wel een s een grote mond tegen hem op, dan luistert hij nog wel. Maar ja, ik ben veel weg. Zij moet hem leren luisteren. We kijken wel eens naar zoín opvoed programma, de Nanny heet het geloof ik. Daar heb ik gezien dat ze de kinderen even apart zet. Maar dat gaat niet bij Daan. Hij zet het op een schreeuwen! Laatst heb ik hem opgepakt en even in zijn kamertje gezet, met het haakje op de deur. Dan protesteert hij eerst heftig, maar wordt dan toch rustig. Dan mag hij er weer uit. Weet u, ik moet wel, want als hij zo is valt er niets met hem te beginnen. We hebben het te lang laten lopen. Maar straks moet hij naar school. Dan moet hij wel luisteren.  Daan speelt intussen dat het een lieve lust is, niets aan de hand. ìRegels stellen, duidelijkheid geven lijkt me voor Daan heel belangrijkî, zeg ik. ìHij moet weten waar hij aan toe is. Dat is wat anders dan hardhandig aanpakken. Rust, regelmaat en duidelijkheid zijn wat basis principes, die Daan en jullie helpen om samen verder te gaan. Houdt het even in de gaten, als het niet lukt kom dan gewoon weer even langs, dan kunnen we kijken of er iemand is die jullie helpen kan.î  Vader is opgelucht dat het op deze manier ter sprake kwam. ìIk loop er al een tijd mee rond, en het is vervelend als ik thuis kom om steeds over deze problemen te praten. Zelf dacht ik al aan ADHD, maar wie weet is het mogelijk  afspraken met mijn vrouw te maken, en krijgen we het zelf voor elkaar. We gaan aan de slag! Dokter, ik laat weten of het ons luktî  Ik denk nog even na als Daan vertrokken is met vader, opvoeden leer je pas in de praktijk, het is niet altijd eenvoudig.

Marieke van Schie

8 januari 2007