Zo kwam ze van haar trauma af.

Mevrouwde Bont is vijf en zeventig jaar. Ze is al jaren gescheiden van tafelen bed. Haar man was bollenkweker, samen hebben ze vijf kinderen. Natwintig jaar huwelijk is ze weggevlucht. Ze was toen vijf en veertigjaar oud. ìDie avond sloeg hij me in het bijzijn van de kinderen meteen volle slag in mijn gezicht. Ik was aanvankelijk verdoofd, maarkreeg plotseling het besef, dat dit het einde was. Hij had me vaakgeslagen, als het hem niet zinde, maar nooit waar de kinderen bijwaren. Ik vluchtte weg, ik weet nog, het was op een mooie zomeravond.We zaten met elkaar aan tafel. Hij had nota bene nog voorgelezen uit debijbel, en nu dit! De kinderen begonnen te huilen, en ik zag hetweggetrokken gezicht van mijn zoon Kees, onze jongste. Op dat momentknapte het.  Via de velden kwam ik terecht op desnelweg, en ik dacht: als ik er niet meer ben hoeven de kinderen nietlanger in de ellende te zitten. Hun heeft hij uiteindelijk nooit watgedaan. Hij had het steeds op mij gemunt. Er naderde een auto, en juisttoen ik me ervoor wilde gooien stopte die. Het was een politie auto. Ikbeschouw het nog als een teken van God, dat ik zo gered ben. Ze hebbenme opgevangen en naar een blijf van me lijf huis gebracht, Dat wasdertig jaar geleden een van de eerste plekken, waar vrouwen zoals ikveilig waren. Mijn man gaf geen krimp. Hij was me nagelopen en keekvanaf  de berm hoe ik me voor die auto wildestorten. De kinderen waren alleen thuis. Toen de politie me meenam, zagik in een glimp zijn gezicht. Dat is me bij gebleven. De kinderenhebben ze thuis opgehaald, en in veiligheid gebracht: bij familie envrienden. Ik ben nooit meer terug gegaan. Nog steeds durf ik niet overdie weg te gaan, bang als ik ben voor mijn herinneringen.î Ze is stil,ik ook. Zoín trotse mooie vrouw, die vertelt over een vernederendesituatie in de bloei jaren van haar leven. Wat heeft haar man bezield?ìIk weet het niet, dokter. Ik was echt gek met hem, toen we trouwden.Maar hij is veranderd, toen zijn moeder stierf. Dat heeft hij nooitverwerkt. Ik herkende mijn eigen man niet meer, Maar hij heeft er nooitover willen praten, er moet iets vreselijk dwars gezeten hebben.  Eigenlijkkom ik op aanraden van mijn kinderen. Die willen wel eens met me wegmet de auto. Maar ik durf niet over de grote weg. Kan ik daar iets aandoen, zodat die angst weg gaat?î Ja, daar is wat aan te doen. We hebbeneen nieuwe therapie, waarbij door het bewegen van de ogen van linksnaar rechts de herinneringen aan het trauma weg ebben. We noemen datEMDR-therapie.  Soms worden er klikjes via eenkoptelefoon gebruikt, beurtelings in het ene en andere oor. Dat geefthetzelfde effect. Het bijzondere is, dat in een tot drie behandelingende herinnering aan het trauma vervaagt, en de angst weg is. Deze nieuwetherapie geeft veel succes, en is een uitkomst voor veel mensen dievastlopen na een schokkende gebeurtenis in hun leven. Mevrouw  deBont heeft hier wel oren naar. Ze heeft al te lang geleden onder hetjuk van haar agressieve man. Ik verwijs haar naar de EMDR therapeut,die haar gelukkig op korte termijn kan zien. Hij heeft direct goedcontact met haar. Ze vertelt over hem, als ze bij me komt voor eencontrole van de bloeddruk. ìHij zegt eigenlijk steeds, dat ik met mijngedachten bij die verschrikkelijke gebeurtenis moet blijven. U weetwel, toen ik met mijn dolle kop de grote weg opliep. Hoe ik me voelde,ik moet dat steeds terug halen. In het begin durfde ik dat niet, maartoen ik besefte dat mijn ex-echtgenoot me na al die jaren nog in zijnmacht had, kon ik het plotseling los laten. Het voelde als eenbevrijding, met elke klik werd die herinnering waziger, tot het echtvervaagde. Nu  ben ik er vanaf. Hij zegt, dat ikhet weer alleen kan. Ik ga met mijn oudste zoon een ritje maken, om tebewijzen dat ik er klaar mee ben. Ongelooflijk, en daar heb ik nou zoveel jaren mee gelopen!î Dat is  erg, maarkennelijk was ze er eerder niet aan toe. Al zijn de traumaís enherinneringen aan geweld nog zo ingrijpend, het heeft soms erg veeltijd nodig eer het slachtoffer de moed verzamelt om er over te spreken.Schuldgevoel, schaamte en  grenzeloze vermoeidheid kunnen daaraan ten grondslag liggen. Mevrouw de Bont heeft  baat bij deze therapie, ik hoop dat velen de moed hebben haar voorbeeld te volgen.

Marieke van Schie,