Mag de huisarts staken?

"Gaatu ook staken", vraagt een van mijn patiÎnten tijdens het spreekuur. Hetovervalt me wat, en toch kan ik het verwachten. In deze tijd, waarin dekranten bol staan van artikelen over dreigend verlies aanhuisartsenzorg, en eigen risico's voor patiÎnten, veranderende tarievenen onzekerheid van  samenwerking in avond enweekenddienst met de huisartsenpost en de ziekenhuizen raken patiÎntenonzeker. Zelf ben ik niet betrokken bij het organiseren van acties, envolg ik de berichten in de krant en vakbladen met zorg enbelangstelling. Wat is er veel veranderd in de afgelopen vijf entwintig jaar! Ik begon in een wereld, waarin de huisarts een persoonvan aanzien was, veel discussie in de spreekkamer was er niet,patiÎnten waren tevreden met het advies, dat ik ze gaf. Met de wereldvan de telecommunicatie werd de patient mondiger, de mogelijkheden inde zorg groter, en de samenwerking met de ziekenhuizen gecompliceerder.Even een telefoontje naar een bevriende collega specialist resulteerdevroeger in een "altijd goed!'.  Nu moet ik vaak praten als brugman, vul ik een  formulier in, waarin ik toelicht waarom de patient de wachttijden  nietkan afwachten, en ik dus een korte toegangstijd nodig vind. Dat isallemaal nog net acceptabel, in het belang van mijn patiÎnten doe ikdat. Maar nu komt het nieuwe financieringssysteem, waarin ik alshuisarts net als de artsen in Engeland en de Verenigde Staten toe moetlichten aan de verzekering, waarom een patient op het spreekuur isgeweest, alvorens ze tot vergoeding willen overgaan. Ik ken dat, omdatik patiÎnten heb, die in dienst zijn van internationale organisaties,en dus ook bij een buitenlandse verzekering maatschappij verzekerdzijn. Zo ook Annejet, die met haar man een periode naar het buitenlandgaat. Ze zijn in dienst van een internationale organisatie, en hebbennog even een grote doorsmeerbeurt laten doen, zoals ze grappendopmerkte. Bloeddruk en cholesterol voor beiden, en hij kwam voor waturologische klachten. Zelf wilde ze nog graag een uitstrijkje. "Wekomen nog wel jaarlijks even naar Nederland, op familiebezoek, maar ikwil graag wat dingen geregeld hebben. Ik weet niet bij wie ik in hetbuitenland voor zulke dingen terecht kan!" Als ze de uitslag komt halenlegt ze een formulier op tafel. "Kan je even invullen waarom ik bij jeop consult ben geweest?", vraagt ze. Ik kijk verwonderd. "Waarom heb jedat nodig?", vraag ik. "Dat is niet gebruikelijk". Ze legt uit, dat bijinternationale maatschappijen deze bepaling in de polis staat. Niets temaken met privacy van patiÎnten, big brother is watching you! Inonderling overleg vul ik in dat ik een controle van bloeddruk encholesterol, en een gynaecologische check-up heb gedaan. Nu blijft hetnog bij deze grove indicatie, wat volgt er in de toekomst? Moet ik danook de uitslag van de onderzoeken aan de medisch adviseur overleggen?En wat te doen met persoonlijke informatie, een onderzoek opgeslachtsziekte, relatie gesprekken, depressie en angsten, ik overzieniet hoe ik dit met in acht neming van het belang van mijn patiÎntenkan doen. Dat maakt verzet in me  los, daar wilik voor op de barricades. De financiering van onze gezondheidszorgstaat voor een grote verandering, daar kan ik mijn weg wel in vinden.Loon naar werken zegt onze minister, nou aan werken heeft het nooitontbroken, dus dat komt wel goed. Mijn praktijk is op orde, despreekuren georganiseerd. Maar deze maatregel is niet te accepteren.Dus daarvoor sta ik op de bres!

13 mei 2005

Marieke van Schie