Ik kom voor de pillen

ìIkkom voor de pillenî, zegt meneer Faber, en neemt plaats aan mijnbureau. Hij ziet er moe en gespannen uit. Gebruikt antidepressiva, dietevens helpen tegen spanningsklachten.  ìGaat het niet goed?î, vraag ik. Het wordt even stil. Hij kijkt langs me heen naar de tuin en zoekt naar woorden.  ìIkzit financieel aan het plafondî, zegt hij dan. ìTwee weken geleden hebik een kleine gekregen. We hebben niet eens geboortekaartjes kunnenkopen, ik vind het vreselijk. Al lang hebben we moeilijkheden, maar hetlukte steeds om met een nieuwe lening de oude schulden af te betalen.Nu heeft de bank onze pasjes ingetrokken, en ben ik naar deschuldsanering gegaan. Gevraagd of ze me kunnen helpen. Het is inbehandeling, maar ik hoor maar niks. Als ik bel hoor ik, dat dieambtenaar alleen spreekuur houdt op donderdag, en nu is hij een weekvrij. We hebben nog net te eten, maar dan houdt het ook op.î Het komter in een woordenstroom uit. Heb ik iets gemist? Ik weet niet eens datzijn vrouw zwanger is. Dat klopt, zijn vrouw en kind zijn bij eenandere huisarts ingeschreven. Hij vindt het prettig om hier te blijven,dat geeft hem privacy. ìHoe is de bevalling gegaan?îvraag ik. Het iseen zoon, hij is er heel gelukkig mee. Zijn vrouw geeft borstvoeding,dat scheelt een boel geld, want flessenvoeding is duur. En ze is sterk,kan de spanning redelijk aan. Zijn ouders weten van niets, hij wil zeniet belasten. Hun gezondheid is broos, en hij wil deze voor hen zogelukkige periode niet verstoren. Het is hun eerste kleinkind. ìSlaaptu nog?",vraag ik. Dat is niet het geval, hij piekert zich suf. Depillen helpen op deze wijze natuurlijk niet. Eens te meer besef ik hoenuttig de regelmatige spreekuur controles zijn. Bij een verstrekkingdoor de telefoon, of voor een langere termijn raak je de draad in hetleven van de patiÎnt kwijt. Sinds kort hebben we een spreekuur vanmaatschappelijk werk in de praktijk. Ik raad hem aan bij hen eenafspraak te maken. Wellicht kunnen ze helpen, en kan hij zijn zorgendelen. Faber is een hard werkende man, hij drinkt en gokt niet. Watheeft hem zo ver laten komen? ìWe bestelden spullen voor de babykamerbij een postorder bedrijf, en al eerder hadden we op de pof gekocht.Het is een verhaal van jaren. Steeds meer rood staan, maar ja. Diebanken leken alles goed te vinden, tot het van de ene op de andere dageen probleem werd.î De ze keer geef ik medicatie mee voor drie weken envraag hem dan terug te komen om te vertellen hoe het is gegaan. ìDank uwel voor de steun, docî, zegt hij. ìSterkte en feliciteer uw vrouwî,vraag ik hem. Dat zal hij doen, want ondanks alles is de baby toch hetnieuwe geluk. Die zelfde week komt Irene op het spreekuur. Ook voorpillen. Zij kwam drie jaar geleden in de problemen. Tegenslag enwerkeloosheid leidden tot hun faillissement.  Dapperzette ze de tering naar de nering, maar hun huis moest verkocht, zeraakten samen aan de drank, goedkope sherry om alles te vergeten,waardoor ook hun gezinsleven zwaar onder druk kwam te staan. Dekinderen bleven weg, over en weer verwijten, dat was eigenlijk hetergste. Kort geleden kwamen ze elkaar weer tegen in de wachtkamer vande tandarts. ìHet was zo raarî, vertelt ze. ìZaten we daar met zijntweetjes, mijn oudste zoon en ik. Hij was bijna aan de beurt, dus ikbleef zitten. Plotseling keek hij me aan en zei: ìHoe is het me je?î Ikmoest bijna huilen, maar heb al mijn moed bij elkaar geraapt. Verteldedat we gestopt waren met de drank, nu bijna uit de schuld zijn door deschuldsanering van de gemeente. En het eigenlijk wel weer goed hebben.  Zehebben ons het bootje laten houden, dat van mijn vader is geweest. Daarhebben we de hele zomer mee gevaren, op de plassen. Kost bijna niets,het is bijna niets meer waard. Maar zo hadden we toch vakantie. Inplaats van sherry kochten we benzine voor de buitenboord motor. En alswe wind hadden, zetten we de zeilen op. Dat spaarde weer. Ik heb hemgevraagd als hij er aan toe was weer eens langs te komen. Toen was hijaan de beurt. ìKomt goed mamî, zei hij. Pas toen hij binnen was kwamenmijn tranen. Maar er is weer toekomst. Ik doe er alles voor om het nugoed te houden!î Ik ben blij voor haar, dat haar zoon weer contact willeggen. Besef dat dit in korte tijd het tweede gezin is waarvan ik weetdat ze in de schuld zitten. Mijn assistente noteert wie er uit hetziekenfonds gaan. Niet iedereen komt dan in de particuliereverzekering. Regelmatig blijken bij navraag patiÎnten onverzekerd rondte lopen. Voor een consult bij de huisarts is er een mouw aan tepassen, maar hoe moet dat als ik ze door moet verwijzen naar eenziekenhuis? Dan hebben we een groot probleem. In het licht van hetnieuwe zorgstelsel ben ik mijn praktijk op orde aan het brengen. Zoontdekken we de problemen bij de mensen, en proberen we hetbespreekbaar te maken. In januari zal het van zelf aan het licht komen,als we via de zorgverzekeraar de adressen door krijgen van mensen dieonverzekerd rond lopen. Ik houd mijn hart vast.

4 oktober 2005

Marieke van Schie