Huisvisites zijn zo belangrijk.

Huisartsenactie week. Ik heb de patiÎnten, die binnen druppelden op de praktijkuitgelegd, waarom we allen zo bezorgd zijn, met name het aspect vaninleveren van privacy aan de verzekeraars spreekt iedereen erg aan,merk ik. Dat is ook eigenlijk waarom het draait. We willen graag debeste zorg leveren aan onze patiÎnten, en zelf met hen bepalen waar zeheen willen voor hun behandeling als dat nodig is. Geen inhoudelijkeinformatie geven aan de verzekeraar samen met een nota, zoals al in hetbuitenland gebeurt. Ik merk dat iedereen bereid is hierover vangedachten te wisselen, en zelfs in de pen te klimmen naar de patiÎntenvereniging en de eerste kamer, waar immers over onze zorg beslist gaatworden. Ik krijg afschriften van e-mail die betrokken patiÎntengestuurd hebben. Het is een feestelijk gevoel de saamhorigheid in mijnpatientenkring te voelen met mij als huisarts, en met degezondheidszorg in het algemeen. Nu ik minder afspraken heb kom ik toeaan het opzoeken  van  patiÎnten,die nog op een bezoekje wachten. Als ik aanbel bij mevrouw Vredesteinhoor ik al aan haar stem dat het niet zo goed gaat. Ze staat achter detochtdeur, de buitendeur  op een kier. "Hoe gaathet?", vraag ik. Ze schudt haar hoofd. "Ik ben net terug van eenziekenhuisopname, longontsteking. Had je het al gehoord?" Nee, de briefheeft me nog niet bereikt. Ze heeft uitzaaiingen van borstkanker,daardoor een hese stem.  Een uitzaaiing drukttegen de zenuw aan die de stembanden innerveert, die is verlamd.Gelukkig is door de bestraling en de chemo weer uitzicht opverbetering. Maar het is een lang proces. Ze verzwakt door debehandeling, die longontsteking is daar een gevolg van. "En ik heb zo'nellende met het ziekenfonds. Zoals je weet had ik een pruik nodig, almijn haar is uitgevallen door de chemo. Ik heb de nota opgestuurd, hetziekenfonds betaalt maar de helft terug. De nota houden ze, dus nu kanik het ook niet aftrekken van de belasting! Bovendien krijg ik de taxiniet meer vergoed. Alleen de chemo, maar niet de poli controles. Ik koneen periode niet slikken, liep met een sonde. Ze kunnen toch nietverlangen dat ik met die sonde in mijn neus in de bus ga zitten? Watvind jij dan?" Ook die nota's had ze opgestuurd en niet terug gekregen,want  eenmaal ingediend komen ze niet retour,zelfs al worden ze maar gedeeltelijk vergoed. Ik ben wat onthutst, denknog dat het een administratieve fout is. Als ik laat informeren bij deziektekosten verzekeraar blijkt dit toch de regel te zijn. Er is geenalternatief. De regels zijn aangescherpt!  MevrouwVredestein is blij met mijn bezoekje, ze heeft geen auto, kan nu nietnaar de praktijk komen. Ook haar jongens, zoals ze haar zoons noemt,doen alles met openbaar vervoer. Dat nekt hun moeder nu. Taxi's zijnduur, al heeft ze een vaste connectie met een taxibedrijf waardoor derekening wat gunstiger uitvalt. We praten wat bij, ik beloof met eenweek of drie weer terug te komen. "Als ik zelf opknap zie je me wel opde praktijk!", zegt ze, als ik door ga naar de volgende patient. Meneerde Laat is net terug uit het ziekenhuis na een darm operatie. Ik zwaaidoor het raam, hij ligt op een hooglaagbed, in de kamer. "Heerlijk datje even tijd voor ons hebt", zegt zijn vrouw. "Frans is vanmiddag thuisgekomen, hij houdt er niets in. Kan je advies geven wat ik hem te etenkan geven?" Ik kijk de brief in die de zaalarts mee naar huis heeftgegeven. Met recht summiere informatie, medicatie niet vermeld. Hijligt wat mat in bed, heeft er tabak van. "Niets smaakt me, ik slaapslecht en ik heb pijn in mijn rug van het liggen!" "Fijn dat u weer inuw eigen huis bent", probeer ik. De hond staat in de tuin te piepen.Hij mist zijn baas, dat is duidelijk. "Heeft u hem al geaaid?", vraagik. Zijn gezicht klaart op. "Dat vond ik het mooiste, hij wou direct opmijn bed, maar dat gaat nog niet met mijn buik. Maar het is mijn kind.Ik heb hem zo gemist." Zijn vrouw zit vlak naast zijn bed, ze is heelblij dat ze hem weer thuis heeft. "Het was een goedaardige operatie,gelukkig geen kanker gevonden. Maar een stuk darm inleveren kost aardigwat tijd voor u opknapt!", leg ik uit. Wat zou helpen om weer snelbeter te worden?" Hij hoeft niet lang te denken. "Weer heerlijk naastmijn vrouw in mijn eigen bed, dan heb ik geen slaappil meer nodig!" Datvalt te regelen, een paar dagen en dan is hij vast weer in staat detrap op naar boven te lopen, voetje voor voetje. Zijneetlust stimuleren we met lekkere frisse dingen. Als ik wegga lijkt hijuit zijn dip. "Dat had hij nodig, een peppraatje van zijn eigendokter!", zegt zijn vrouw dankbaar. Een vruchtbare dag.

Marieke van Schie,

29 mei 2005