Combineren van werk en gezin is een kunst

ìIkheb me ziek gemeld, ik kan niet meerî. Marjolein zit aan mijn bureau,en kijkt me droef aan. Vijf en dertig jaar, moeder van twee kindertjesvan vijf en drie jaar, leuke baan als account manager bij een grootbedrijf, getrouwd met Jan Willem, en een jaar geleden een huis gekocht.Dat ze niet meer kan is duidelijk, maar hoe verder? Ik beginvoorzichtig te inventariseren. ìWat zijn je klachten, behalve dievermoeidheid?î Ze denkt even na, dan vertelt ze:îAl mijn spieren engewrichten doen pijn, als ik opsta ben ik even moe als wanneer ik aanhet eind van de dag naar bed ga. Ik kom niet meer bij geslapen! Ikdroom van een week slapen, en niemand om me heen!î Aan geluk ontbreekthet niet, alleen voelt ze het niet meer. ìIk heb geen energie meer. Ikwerk vier dagen, en Jan Willem ook. Samen, hebben we afgesproken,zorgen we twee dagen voor de kinderen. Ze gaan drie dagen naar creche,en naar school. De oudste gaat naar de naschoolse opvang, zo kunnen weallebei blijven werken. In het weekend doen we de boodschappen, de wasen de strijk, en proberen we naar onze familie te gaan. Vaak schiet dater bij in, al weet ik dat mijn ouders eigenlijk verwachten dat we metde kinderen langs komen. Maar ik breng het niet meer op. Alleen al hetdenken aan het inpakken van de auto met alle spullen, die we mee moetennemen om een dagje uit te gaan, doet me de moed verliezen. Langzaamstapelt het achterstallig werk zich op. Er ligt nog een strijk vanweken, ik heb een hulp eens in de twee weken voor het zware werk, maaropruimen kan die niet. Dat moeten we zelf doen, maar ik kom er nietmeer toe. Dus heb ik me vanmorgen ziek gemeld!î  Tja, wat nu? Het probleem is duidelijk, maar waar begint de oplossing?  ìWaarheb je zelf behoefte aan?î, probeer ik eerst. ìIk wil een bloedonderzoek! Het is toch niet normaal, dat ik zo moe ben. Mijn oma hadreuma, kan ik dat ook niet hebben? Ik heb pijn in mijn hele lichaam,wie weet heb ik wat onder mijn leden.î Reuma uit zich anders, dit doethet meest denken aan overbelasting: binnen de energie die Marjoleinheeft, kan ze niet opbrengen wat ze zich ten doel heeft gesteld. Maarvoor we kunnen praten over een plan om een en ander te gaan veranderen,moet ik eerst weten, of  ze lichamelijk gezondis. Ik kijk haar na, en geef een aanvraag voor een bloedonderzoek mee.ìKom volgende week maar terug, dan zijn de uitslagen bekendî, zeg ikals ze weg gaat. Stipt een week later komt ze weer langs. ìGeenafwijkingen in het lab, gelukkig maar. Hoe maak je het, ben jeopgeknapt van een weekje rust?î Ze knikt, maar vertelt dan dat ze nupas ontdekt heeft hoeveel achterstallig onderhoud er in haar huishoudenis. ìHet is zo veel, kennelijk toch over mijn hoofd gegroeid. Ik weeteigenlijk niet meer waar ik beginnen moet. En Jan Willem doet nog eenverplichte cursus vanuit zijn werk. Dat kan hij niet weigeren, erdreigt een reorganisatie op de zaak. Dus avonden achter zijn bureau, enelke zondag een paar uur. Ik weet dat het tijdelijk is, maar ik zie heteven niet meer zitten!î Een herkenbaar probleem in veel jonge gezinnenmet een stel kindertjes, en twee werkende ouders. Goede huishoudelijkehulp, eventueel een oppasmoeder thuis die alvast de maaltijd klaarheeft staan als beide ouders na het werk thuis komen, wat knopen aanzeten de was verstelt, geeft in veel gevallen licht in de duisternis. Hethuishouden is een vak apart, helaas erg ondergewaardeerd. Zelf ben ikook een werkende moeder, maar in de tijd dat ik jonge kinderen had, washet een zegen terug te kunnen vallen op goede hulp . Dat hield me op debeen. Ik leg het voor aan Marjolein. ìGa je huishouden eens net zo goedmanagen als je baan, dan krijg je weer energie, en kan je meergenieten!î

Marieke van Schie