Onbegrepen  koorts bij kinderen

ìChriswil niet lopen, we zijn net terug van vakantie uit Zwitserland. Hijkreeg koorts en uitslag op zijn handjes en zijn voetjes. Eigenlijk vondik hem best wel ziek. We zijn met hem naar de plaatselijke huisartsgegaan, die ons doorstuurde naar het ziekenhuis om bloed te prikken.Ook had hij keelpijn, hij wilde in elk geval niet graag drinken. En hijhuilde steeds als we hem op pakten. Het was aan het eind van devakantie, dus ben ik nu hier. We hadden geen zin om het risico te lopendat Chris in het buitenland moest worden opgenomen.  De kinderarts vondhet verantwoord om te reizen, Kunt u kijken wat er met hem aan de handis? Ik vind dat hij al weer aan de beterende hand isÖî Chris hangt opschoot bij zijn moeder, duimpje in zijn mond. Hij is 16 maanden,geboren uit een Chinese vader en een Nederlandse moeder, een heel mooikindje. Ik onderzoek hem, hij wil niet lopen, zijn moeder heeft hemgedragen naar de onderzoek bank. Ik ontdek een grote lymfeklier onderde kaakrand, en wat kleinere in de hals. Hij heeft nog steeds eenbeetje koorts. De uitslag op de handen is weg, zijn heupjes laat hijlief onderzoeken. Geen duidelijke afwijkingen. Ik vind hem wel ziek,stiller dan normaal. Er schieten een aantal diagnoses door mijn hoofd.Aan zijn moeder stel ik voor bloed af te laten nemen in het ziekenhuis,en een echo van zijn heupen. De volgende dag komen de uitslagen binnen.Een hoge bezinking, de bloedplaatsjes zijn ook wat verhoogd.  Verderis het niet afwijkend. Ik bel zijn moeder op. ìHoe gaat het met Chris,je zoon?î Hij is nog hetzelfde, heeft nog steeds niet gelopen. Hangtwat in de box, en zijn kinderstoel. ìHij is zich zelf nietî, zegt ze.Dat is een belangrijk signaal, een vermoeide peuter met dagenlangaanhoudende verhoging, en een hoge bezinking. De moeder vertrouwt hetniet. Dat doet alarmbelletjes rinkelen. ìIk bel de kinderarts en bel jezo spoedig mogelijk terugî, zeg ik. De kinderarts is kort en bondig:ìAls jij ongerust bent, kijk ik met je mee. Laat maar komen!î Binnenhet uur is Chris in het ziekenhuis en wordt het hele onderzoekuitvoerig voortgezet. Hij wordt ter observatie opgenomen, en zijnmoeder mag blijven, om het ziekenhuis verblijf zo vertrouwd mogelijk temaken. Dan hoor ik even niets, en hervat het leven zijn normalepatroon. Tot ze ruim een week later bij me op het spreekuur staat.ìChris is weer thuis, het is allemaal heel goed gegaan. Hij bleek eenkoortsende ziekte te hebben, die speciaal voorkomt bij kindjes met eenJapanse of Chinese achtergrond. Ook kinderen uit India hebben eengrotere kans  op deze ziekte.   Het is de ziekte van Kawasaki.  Omdathet zo weinig voorkomt herkennen artsen het zelden. In het ziekenhuisheeft de kinderarts toen het langzaam duidelijk was dat dit de oorzaak  kon zijn de kinder cardioloog  ingeschakeld.Die vond bij echografisch onderzoek een kleine verwijding aan de vatenvan het hart. De behandeling was eigenlijk heel simpel. Hij heeftimmunoglobulinen gekregen en kinderaspirine. De koorts verdween daaropsnel, en we konden naar huis. Hij krijgt nu nog deze en de volgendeweek een injectie.î Ik ben blij dat ik hem heb ingestuurd, maar eerlijkis eerlijk: ook bij mij was het het niet pluis gevoel, waardoor ik  metspoed de kinderarts inschakelde. Ik ben dokter en moeder, ooit had ikbij mijn eigen kinderen een niet pluis gevoel, en ook dat bleek eenindicatie te zijn dat er iets niet goed was. Een moeder kent haar kindheel goed, elke dokter zou moeten luisteren als ze ongerust zijn. Zelfvaar ik op zoín zevende zintuig. En dan daarbij opgeteld dat ik deaanhoudende koorts en de hoge bezinking niet kon verklaren, maakte hetplaatje rond. Chris blijft onder controle van de kindercardioloog. Inde toekomst kan hij toch nog complicaties krijgen, maar daar is nu eengoed observatie traject voor uitgezet. Zijn moeder is zelf ook goed  opde hoogte. Via internet kwam ze op de artikelen, die haar inzicht gavenin deze toch zeldzame aandoening. Ze bracht een uitdraai voor me mee.ìWie weet heeft u er iets aan voor een ander kind, dat dezelfdesymptomen heeft als Chris! Bij hem is het belangrijk dat hij voor 50%van Aziatische origine is. Dat heeft de artsen op het spoor gezet.îDeze informatie is voor mij erg nuttig, als aanvulling op wat ik eerderbij Chris heb ontdekt en gezien. In feite is het een systeemaandoening, dat wil zeggen dat je het wel op een paar plekjes ziet,maar dat het hele lichaam mee doet. Zoín kleintje kan niet praten, datmaakt het nog ingewikkelder om de oorzaak te vinden. Aanvullendbloedonderzoek geeft dan de onmisbare extra informatie. Urine onderzoekis vaak ook belangrijk om een urineweginfectie uit te sluiten.Aanvankelijk lijkt de uitslag die met deze ziekte gepaard gaat op hetbeeld dat we zien bij de ziekte van Pfeiffer, en mazelen. Dan zie jetevens een keelontsteking met wat pus in de mond. Bij Chris zag ik datniet, hij was gelukkig snel genoeg in het ziekenhuis om in een redelijkvroeg stadium de benodigde  medicijnen te kunnen krijgen. Waar paracetamol meestal de eerste keus is, verdiende  bijhem het kinderaspirientje de voorkeur. Chris komt er waarschijnlijkgoed doorheen, al zal hij lang onder controle van de kinderarts moetenblijven. Voor mij was het een leerzame  klinische les.

21 augustus 2006.

Marieke van Schie