ìGoedemorgen. Heeft u uw verzekeringskaartje voor mij?î Verbaasd kijkt meneerde Wit naar mijn assistente. ìSinds wanneer vraagt u naar mijnverzekering? Dat ben ik niet gewend!î Geduldig legt Annemarie uit, dat metingang van dit jaar het verzekeringsstelsel in Nederland veranderd is,we zullen de patient geen rekeningen meer sturen, tenzij ze ernadrukkelijk om vragen. Alles wordt direct gedeclareerd naar de zorgverzekering. Weinig zorgen, tenzij de verzekering niet klopt. Bij mij aan tafel verandert er weinig. We hebben ons gesprek, enafhankelijk van hetgeen de patient me te vragen of te vertellen heeft,volgt een behandeling. ìKomt u nou gewoon nog bij me langs?î, vroegmevrouw Schelvis aan me, toen ik haar kort voor kerst thuis bezocht omhaar bloeddruk op te nemen. ìNatuurlijk doe ik dat, ikkrijg nu op een andere manier voor u betaald. U bent particulier.Totnogtoe kreeg ik alleen uitbetaald, als ik u echt zag of sprak. Dandeclareerde ik een visite of een consult. Nu krijg ik voor allePatienten een basis bedrag per kwartaal uitbetaald. Vandat bedrag betaalt de huisarts zijn vaste lasten, zoals het salaris vande assistentes, de huur of de hypotheek van de praktijk, en deverbruiksartikelen, zoals verband, handschoenen, apparatuur etc. Verderkan ik elke handeling declareren, alleen vraagt dat een grotezorgvuldigheid van mij en de assistentes. We zijn dat wel gewend, zijnal een aantal jaren geautomatiseerd. Ook voor uw visite krijg ik eenvergoeding, die is wat lager dan vroeger, maar ik denk niet dat ditinvloed zal hebben op mijn beleid. Het gaat om het totale plaatje.îOgelukkig, ik werd zo in de war gebracht door al die berichten. Ik woonnog al ver weg, mijn vriendin zei tegen me, dat haar dokter niet meerlangs komt. Alleen nog in spoedgevallen. ì Ook dat betwijfel ik.Huisarts word je niet om rijk te worden, andere beroepen brengen meergeld in het laatje. Maar wij halen veel plezier uit ons dagelijks werk:contacten met mensen, kennis van het gezin, de leef- enarbeidsomstandigheden. Binnen devertrouwensband, die vaak ontstaat, hoor je bij de familie, terwijl jejuist door de afstand die je hebt de Patienten van advies kan dienen.Dit naast de acute situaties, waarin je door snel en adequaat tehandelen levensreddend kan optreden. Dat maakt ons vak zo mooi en uniek. Alsmeneer van Buren komt, zegt hij: ìDe Patienten blijven zeker weg, uitangst voor de veranderingen in het zorgstelsel. Uw wachtkamer was leegvandaag, zo heb ik het nog nooit gezien!î Ik heb wel eens meer een stilmoment tijdens het open spreekuur, de ene dag iser bijna niemand, de andere dag zijn alle stoelen bezet. ìIk denk, datde mensen griep hebben, daar kan ik weinig aan doen. De eerste dagen ishet motto toch uitziekenî, leg ik uit. ìDe verzekering dekt de huisarts100%, dat kan de reden niet zijn. Maar verteleens, waar komt u voor?î Hij komt voor controle van zijn bloeddruk,heeft ook last van kortademigheid en daarnaast ook last van pijn aanzijn voeten. Alles achter elkaar, het zijn drie verschillende klachten.Ik meet zijn bloeddruk, neem zijn gewicht en lengte op en samen komenwe tot de conclusie, dat de feestdagen zo hun tol hebben geÎist. Hetgewicht is met 3 kilo toegenomen, en de bloeddruk licht verhoogd. ìWehebben het gezellig gehad, toch anders gegeten dan normaal!î,verontschuldigt hij zich. ìWat kan ik doen om weer wat op mijn oudeniveau te komen?î Van de diÎtiste hoeft hij niets meer te leren, hijhoudt niet van zwemmen, wandelen eens in de week, samen met zijn vrouwen zijn hond, door de duinen en langs de zee vindt hij heerlijk. Maardat doet hij al. ìFietst u binnen de stad nog wel eens?î, vraag ik.ìDat schiet er bij in, daar ben ik eerlijk inî, zegt hij. ìMijn fietsheeft slappe banden van het binnen staan. Dat zou een goed voornemenzijn, zo raak ik misschien wat calorieÎn kwijtî. Meneervan Buren is 58 jaar. Hij moet echt zijn best doen om zijn gewicht tehandhaven. Elk pondje komt door het mondje, dat geldt ook voor hem.Maar al jaren verbruikt hij minder energie dan dat wat hij dagelijks opeet. Nieuwe wegen zoeken, om dat opeen aangename manier op te bouwen, is de kunst. Zijn fiets is heteerste, wat hij gaat proberen. Ik zie hem dan wat vaker terug, om hemte motiveren. Dat kan, zonder financiÎle drempel, gelukkig voor hem envoor mij.
Marieke van Schie,