De ultieme beloning.

ìIk ben bevallen van een zoon!  Alles is goed gegaan, het was zo spannend, ik heb  tot de laatste dag in spanning gezeten of het zou gaan zoals ik het me had voorgesteld. Bij je eerste kind is alles nieuw. Al heb ik alles wat ik maar vinden kon gelezen, en fotoboeken bekeken. Het is toch een ervaring, die niemand aan je door kan geven. Ik ben zo blij! En ik wilde het zo graag zelf aan u vertellen!î  Ik ben ook blij, dit is een moment waar we beiden al die maanden naar uit gekeken hebben. Karlijn ken ik al vanaf het moment dat ze als student aan kwam in onze stad en zich meldde in de praktijk. Ze kwam uit Zeeland, had moeite met de overstap naar het westen. De mensen in haar geboortedorp vormden een hechte gemeenschap. Enerzijds benauwde dat haar wel eens, maar anderzijds bood dat de steun, die ze achteraf zo goed kon gebruiken. Haar moeder was langdurig ziek. Als oudste dochter had ze daardoor de zorg gedragen voor haar jongere broers en zussen. Het was ook moeilijk geweest om de stap naar een eigen leven te zetten, maar in Zeeland kon ze zich op dat moment niet verder ontplooien. Karlijn startte met een studie psychologie. Op zoek naar wat er speelt in menselijke relaties, en niet het minst in wat  haar zelf bewoog om te gaan doen wat ze voelde dat ze moest doen. De studie gaf haar veel rijkdom, nieuwe inzichten. Maar tegelijk confronteerde het haar met alles waar ze in de afgelopen jaren tegen aan gelopen was. Ze werd stil, verward en later depressief. Een eerste liefde die mislukte brak haar weerstand. Toen was het echt mis. Ze miste haar moeder op een vreselijke manier, en kwam dikwijls even aanwippen om te praten, en haar lichamelijke klachten te bespreken. Een depressie gaat gepaard met veel onduidelijke klachten. Slapeloosheid, piekeren, angstdromen, ze viel af, kon zich niet meer concentreren. Ik verwees haar door naar een goed psychotherapeut, die haar trachtte te steunen om haar leven weer op te pakken. Maar dat lukte eigenlijk niet goed. Karlijn werd een schim van wie ze was toen ik haar voor het eerst zag. De psychiater stelde haar in op anti depressieve medicatie. Daar had ze veel weerstand tegen, voelde het als een inbreuk op haar eigen ik om spul te moeten slikken. Toen ze eigenlijk niet meer alleen kon en wilde zijn ging ze wonen in een therapeutische gemeenschap. Die gaf haar tijdelijk de warmte terug die ze zo gemist had toen ze alleen op kamers had gewoond. Maar ook dat had zijn eind. Toen duidelijk werd, dat ze weer naar huis moest, raakte ze in paniek en wilde dood. Op dat moment belde ze mij. ìIk sta op het punt me zelf wat aan te doen, u heeft me lang niet gezien. Maar ik  wil eigenlijk juist verder leven. Mag ik langs komen?î natuurlijk mocht ze dat. En die zelfde middag vertelde ze me het voor mij ongelooflijke verhaal dat ze alle pillen die ze ooit had voorgeschreven gekregen nooit had geslikt. Maar nu was ze serieus van plan voor haar toekomst te vechten. Ze ging pillen slikken, kwam trouw elke keer op het spreekuur. Tussen ons ontstond een band. Drie maanden na de start zei ze: ìIk durf het haast niet te geloven, maar het werktî.  Ze kwam uit haar depressie, kreeg een baan, een huis en een vriend, en trouwde met hem. Toen werd ze zwanger, met de pillen. Ze kon ze niet missen, daarom beviel ze in het ziekenhuis. Toen ik op de afdeling kwam zag ik een stralende Karlijn, haar man streelde verliefd de teentjes van zijn zoon. ìIs het geen wonder?î, zei ze. ìJa Karlijn, voor mij is het een wonder, maar als iemand het verdiend heeft ben jij het wel. Na alles wat je meegemaakt hebt is dit de ultieme beloning.  Je weet dat je geen borst voeding kan geven, he? Vind je dat jammer?î Karlijn vertelt dat ze zich er al tevoren helemaal op in heeft gesteld, met antidepressiva is het beter  dat de baby flesvoeding krijgt. ìDat geeft mij de gelegenheid eens een flesje te kunnen gevenî, zegt haar man. ìDan kan Karlijn lekker doorslapen ís nachtsî. Dat is in dit geval een voordeel. De periode na de bevalling is elke moeder een beetje wiebelig, dus ook Karlijn. Die kan wat extra slaap wel gebruiken. Het is een troost, dat vrouwen die antidepressiva slikken gelukkig met de medicatie die ze nodig hebben zwanger mogen raken. Zorgvuldige begeleiding is gewenst, maar dat is het meer dan waard!

Marieke van Schie,

12 mei 2006.