Even vertroetelen

Nu iedereen nog gauw op het spreekuur komt om goede raad te vragen zo vlak voor het vertrek naar zonnige oorden, besef ik eens te meer wat het betekent als je om welke reden dan ook niet weg kunt of wilt gaan in deze zomermaanden. Nederland heeft al gauw zes tot acht weken vrij, weliswaar in wisselende samenstelling, maar de scholen pikken een paar daagjes tevoren, en stromen langzaam in aan het eind van de vakanties. Veel ouders stemmen hun vakanties daar op af, en zo blijven de achterblijvers een langere tijd als vroeger verstoken van aandacht en gezelligheid, en van hulp, waar dat juist zo erg nodig is. Zo ook mevrouw Gerlach. Ze is positief van aard, heeft twee volwassen dochters, die met hun gezinnen zo goed mogelijk een handje bij steken bij moeder. Mevrouw Gerlach woont nog zelfstandig, ze is zeven en tachtig jaar.Samen met haar man heeft ze al toen ze tegen de zeventig liep hun oorspronkelijk huis ingeruild voor een etage gelijkvloers. Helaas hebben ze er samen niet lang van mogen genieten. Zoals meer gebeurt stierf haar man plotseling. "Hij heeft gelukkig niet geleden", zegt ze. "Hij was geen dokter loper, u heeft hem maar weinig gezien. Maar soms denk ik, was hij toch maar eens eerder naar u toe gegaan, wie weet had ik hem dan wat langer bij me mogen houden!" Het is moeilijk koffiedik kijken. Meneer Gerlach was een flamboyante man, die van het leven genoot. Samen met zijn vrouw maakte hij tripjes naar Tirol in hun goede dagen, zo hebben ook hun kinderen van het leven leren genieten. Omdat mevrouw Gerlach kan terugkijken op een goed leven heeft ze er weinig moeite mee dat haar dochters met hun gezinnen samen op vakantie gaan. Ze loopt wel tegen een paar probleempjes aan. Hoe komen de boodschappen in huis? Gewoonlijk winkelt ze een keer per week met een van haar dochters, nu moet ze vier weken overbruggen. Een diepvriezer doet wonderen, en de SRV komt gelukkig nog in de wijk. Die melkman is goud waard! Verder gaat ze graag naar de kapper, zo een keer per maand. Zelf haar haar wassen is moeilijk, ze heeft pijn in haar schouders, en komt met moeite met de armen boven het hoofd. Daarom heb ik haar fysiotherapie voorgeschreven. Dat blijkt een gouden greep. Ze vindt het weldadig, de klachten verminderen langzaam, maar gestaag, en de fysiotherapeut heeft er slag van om met haar om te gaan. Vol geduld luistert hij naar haar verhalen, vakkundig begeleidt hij haar bij de oefeningen, en als het even kan neemt hij ook nog wel eens iets mee, als ze er echt om verlegen zit! Alleen in noodgevallen, lacht hij, als ik hem spreek. Maar dat maakt het vak leuk, zorg op maat! Nu ze niet zelf naar de kapper kan gaan, heeft ze van haar dochters een verrassing gekregen: de taxi rijdt voor, en twee keer wordt ze deze zomer verwend bij de kapsalon, waar ze zo graag komt. Met een praatje en een kopje koffie krijgt ze net die extra aandacht, die ze nodig heeft nu het leven stiller is in de vakantietijd. De kapster kent haar dochters ook. In deze buurtwinkel komen ze al jaren. Dat maakt het praten gemakkelijk. "Heeft u al bericht gekregen?", zegt Ine de kapster. "Ja, de mobiele telefoon heeft het een stuk gemakkelijker gemaakt om contact te houden met het thuisfront. Ze zitten helemaal in ItaliÎ, maar hun stem klonk zo dichtbij! De  kindertjes hebben ook even met me gepraat!" Mevrouw Gerlach voelt zich blij en opgewekt als ze weer naar huis gaat. Een praatje, even vertroeteld in de haar zo dierbare omgeving, steun thuis aan haar therapeut. Zo vliegen de toch wel moeilijke weken om.

Marieke van Schie

Leiden, 10 juli 2004