Leven met een geheim

ìWat is Rabia mooi gekleedî, denk ik als ik haar binnen roep in mijn spreekkamer. Rabia is achttien jaar, geboren in het jaar waarin ik mijn praktijk startte in Leiden. Ik heb haar moeder opgezocht en haar gefeliciteerd met haar dochter. Ik weet nog hoe blij ze met haar oudste was. De moeder van Rabia is een moderne Turkse vrouw. Ze draagt westerse kleding met Turkse accenten, is niet gesluierd. En heeft een eigen bedrijf opgezet. Ze is een goede moeder. Haar man is traditioneler ingesteld. Hij werd ziek, kreeg suikerziekte en raakte zijn werk kwijt. Het kostte wat moeite om bij hem zijn leven weer op de rails te krijgen, maar met geduld en beleid kwam hij terecht in een schildersbedrijf en kreeg zijn trots terug. De bijdrage aan het gezinsinkomen was daarbij een belangrijke factor. De kinderen, waaronder Rabia, gingen in de zomervakantie naar hun opa en oma in het geboortedorp van hun ouders. Zo hadden ze heerlijke tijden, vader en moeder konden soms niet mee vanwege hun werk.. Maar bij de grootouders leken dekinderen veilig. Familie begeleidde ze dan op en neer naar Nederland. Rabia maakte de lagere school af, en ging op de hotelschool aan de slag. Net als haar moeder wilde ze een eigen bedrijf, misschien wel een hotel aan de Turkse kust,later als ze klaar was.

Nu was het moment gekomen om stage te gaan lopen in het buitenland, met haar medestudenten. Gek genoeg lukte het niet om hier voluit voor te gaan. Ze kreeg hoofdpijn, zo erg dat ze zich ziek moest melden op school. De schoolleiding adviseerde haar om eens bij dehuisarts langs te gaan. Dus zie ik haar vandaag op mijn spreekuur. ìIk heb hoofdpijn en kan niet meer naar schoolî, zegt ze. Zoals gewoonlijk vraag ikhaar wanneer de hoofdpijn ontstaan is, en hoeveel dagen per week ze last heeft. Of ze de hele dag op bed ligt,of maar een paar uurtjes. Braken? Lichtflitsen? Migraine heeft die symptomen dikwijls als begeleidend verschijnsel. Niets van dat alles, ze ligt ook niet echt in bed, maar op de bank, niet verkouden. Het lijkt spanningshoofdpijn te zijn. Samen met haar zoek ik naar een oorzaak. Aardige ouders, leuke vriendinnen op school, een vak wat ze zelf gekozen heeft. Wat is het geheim? ìIk verwijs je naar een psychosomatisch fysiotherapeutî, stel ik voor. ìDie zal samen met je gaan zoeken naar mogelijke oorzaken, aan de hand van een vragenlijst en zo proberen de ingang te vinden voor een adequate behandeling. Je kan baat hebben bij massage van stijve nekspieren en ontspanningsoefeningenî. Ze is akkoord, wat aarzelend maar ze doet het. Dan belt de therapeute me op. ìIk heb Rabia beloofd even met je te overleggen. Ze heeft na het eerste bezoek nu drie behandelingen gehad. Eigenlijk zijn we er wel uit. Ze heeft me verteld dat ze vroeger door een buurman betast is, terwijl ze bij haar familie in Turkije logeerde. Dat geeft enorme spanning, ze durft nu eigenlijk niet alleen naar het buitenland. Haar ouders zijn zich van niets bewust, ze heeft het ook nooit durven vertellen, uit solidariteit met haar grootouders. Die hebben het ook nooit geweten. Het komt er op neer dat ze in haar eentje met dit geheim loopt Jij kent haar familie, daarom was het erg moeilijk eerlijk tegenover je te zijn. Toch is ze nu bereid met je te praten.Volgende week komt ze langs. Het lijkt me belangrijk dat ze extra psychologische hulp krijgt. Zodra ik die massage voorstelde verstijfde ze. Het aanraken is niet mogelijk. Dat geeft herbelevingen van die onaangename periode in haar jeugd. Ik ben dankbaar dat er een tipje van de sluier is opgelicht. En realiseer me hoe belangrijk een goede samenwerking met de fysiotherapeut is. Op mijn spreekuur probeer is wel de aandacht te geven, die dit soort problemen nodig heeft. Maar de kracht van de psychosomatisch fysiotherapeut en haptonoom is de aanraking op professionele gronden. Dan pas komt het diepere gevoel los,en breekt de emotie door. Het vraagt heel wat om hier mee om te kunnen gaan en de veiligheid te kunnen bieden aan de patient die dit overkomt. Maar daar hebben ze dan ook een extra opleiding voor gehad. Bij onbegrepen klachten is deze ingang vaak een goede keus. Rabia moet ik nog zien. Ik ga alvast op zoek naar een vertrouwde therapeut bij wie ze haar zelfvertrouwen kan herwinnen. Om zo de toekomst te realiseren waarvan ze droomde.

Marieke van Schie

14 november 2005